Canada 2017

Ook in 2017 zijn we tijdens ons verblijf in Canada naar Fort George geweest, net als in 2014. Het bezoek in 2014 kun je hier nalezen.

Eind 18e eeuw werd Fort George opgebouwd om de monding van de Niagara-rivier te beschermen en de bijbehorende nederzetting (toen Newark, het latere Niagara-on-the-Lake). Men was niet zeker van de loyaliteit van de vele in Amerika geboren boeren en de indianenstammen (First Nations). In 1812 brak de oorlog uit met Amerika dat kansen zag omdat de Engelsen hun handen vol zouden hebben aan Napoleon in Europa. De strijd in de Niagara-streek concentreerde zich op Fort George. Wederzijdse beschietingen tussen Fort George en Fort Niagara aan de Amerikaanse kant van de rivier leidden tot veel schade. Het bombardement van mei 1813 legde het fort nagenoeg geheel in puin, waarna een Amerikaanse bezetting volgde. Zeven maanden bleef de bezetting in een kleiner opgebouwd fort. In december trokken de Amerikanen zich terug naar fort Niagara, maar brandden de nederzetting geheel af. De inwoners kwamen onbeschermd in de winterkou te staan. Na de oorlog verviel fort George omdat het werd opgevolgd door fort Mississauga. In 1950 werd het reconstrueerde fort opgesteld voor publiek in de vorm zoals het was voor 1813.

Hieronder wat plaatjes van het zwaardere schiettuig en de opstellingen.

Het huisje rechts op de foto met de Britse vlag is het gereconstrueerde huisje van de weduwe Campbell. Mevrouw Campbell bleef achter tijdens de bezetting door de Amerikanen. In het jaar daarvoor was haar man, majoor Campbell, overleden. Als officiersvrouw bleef zij redelijk bemiddeld achter. Dat was voor een schurk die diende onder de overloper (turncoat) Willcocks aanleiding om haar inboedel te plunderen en haar te beroven van een som gelds. Haar bezittingen werden geschat op 1200 pond, voor die tijd een aanzienlijk bedrag. Op de tweede foto is mevrouw Campbell te zien in de restanten van haar inboedel.

In de barak die nog net te zien is op de foto met de vlag zijn de manschappen gehuisvest.

Een manschappen-barak verderop. In gebruik als kleedruimte voor de acteurs.

Buiten werd een demonstratie musket-schieten getoond. Musketten waren in de oorlog van 1812 nog steeds gangbaar ondanks dat de accuraatheid van het wapen abominabel is. Er bestonden allang geweren die veel precieser waren. Echter het gebruikte buskruit vervuilde de loop van een geweer dusdanig dat een precies geweer eerst schoongemaakt moest worden voor het opnieuw gebruikt kon worden. Een musket had een loop zonder trekken en velden (de spiralen) en de loop was ruimer dan de gebruikte kogel. Daarom had de vervuiling geen invloed en kon het weer snel geladen worden. Een nadeel was wel dat het ook een erg onbetrouwbaar wapen is dat heel vaak niet afgaat. Dus de taktiek was destijds om een stel manschappen op een rij op te stellen en gelijk te laten vuren. Tijdens het herladen kon dan een volgende rij vuren. Omdat buskruit veel rook afgeeft hadden de mannen gekleurde jassen zodat ze zoveel mogelijk zichtbaar bleven: de Britten rode jassen en de Amerikanen blauwe.

Hier vertelt de soldaat wat er gebeurt als de troepen elkaar te dicht naderen om het musket te gebruiken als vuurwapen. De bajonet erop dus. Het gebruikte type bajonet met een driehoekige doorsnede is na de tweede wereldoorlog in het oorlogsrecht verboden omdat de wonden die ermee gemaakt werden niet gehecht konden worden en dus na infectie fataal waren of tot amputatie leidden. Toentertijd ging amputatie van een arm of been zonder verdoving.

Bij het moestuintje kwamen we deze mevrouw tegen. Deze begon tegen Rinske in het frans te praten omdat ze het franstalige foldertje in haar hand zag. Zo kwam het op franse les. Deze mevrouw had zelf Frans gestudeerd. Een anecdote: toen ze later in Frankrijk was werd ze meteen herkent als Canadese en dat was wel een frustratie als je zo je best op het Frans gedaan hebt. Toen later Roos erbij kwam bleken ze elkaar te kennen via het werk van Roos. Ook in Canada is de wereld soms klein.

De officieren waren heel wat luxueuzer gehuisvest dan de manschappen. Hieronder wat indrukken.

De opslag van het proviand en de keuken(prinses).

De gevangenis, waterput en werkplaats.

Op een verdiept gedeelte ligt het kruithuis.

Deze uitkijktoren is met een ondergrondse gang verbonden met het fort. Op de tweede foto het uizicht vanuit de toren op het fort.

Een andere keer hebben we een stukje gewandeld bij Ball's Falls. Dit is een oude nederzetting op de Niagara-escarpment. Dit laatste is een hoogteverschil dat door het hele Niagara-schiereiland loopt.

Onderweg zijn we even gestopt bij de oudste maple-tree van Canada: 500 jaar oud, dus van voor de kolonisatie.

Er was bij Ball's Falls water in de rivier, maar dat hield niet over. De twee watervallen waren dus niet echt spectaculair. In de nederzetting zelf waren twee trouwpartijen dus daar viel weinig te bekijken of te fotograferen. Het geheel zag er gezien door Europese ogen uit als een gemiste kans op een leuk openluchtmuseumpje. De nederzetting is gesticht door de familie Ball rond de eeuwwisseling 1800. Bij de watervallen in de Twenty Mile Creek werd een drietal watermolens gesticht. Op het land vestigden zich naderhand een smid, slager, kleermaker en wever. Rond 1860 verdween deze activiteit richting de toen aangelegde spoorlijn.